Werkgever en werknemer kunnen in een studiekostenbeding overeenkomen dat de werknemer bij beëindiging van de arbeidsovereenkomst (een deel van) de studiekosten terugbetaalt. Echter sinds afgelopen 1 augustus 2023 is het niet meer mogelijk om dergelijke kosten op de werknemer te verhalen voor zover het gaat om scholing, die voor de wet of toepasselijke cao verplicht is.

En omdat er geen overgangsrecht geldt, betekent dit dat de vóór 1 augustus bestaande studiekostenbedingen die zien op verplichte opleidingen direct ongeldig zijn.

Wat is nu precies scholing is die op grond van de wet of de cao moet worden gekwalificeerd als noodzakelijk voor de functie?

Inmiddels verschijnen hierover al uitspraken en laatstelijk was het de Kantonrechter Rotterdam die hierover d.d. 21 september 2023 een oordeel heeft moeten geven (ECLI:NL:RBROT:2023:8828).

De kwestie ging om het volgende:

Een automonteur is bij indiensttreding per 1 september 2019 met zijn werkgever een studiekostenbeding overeengekomen. Tijdens zijn dienstverband heeft hij verschillende opleidingen gevolgd waarvan werkgever de kosten heeft betaald. Deze opleidingen heeft hij niet gehaald. Na afloop van de arbeidsovereenkomst heeft werkgever de studiekosten ingehouden op het loon van de automonteur. De werknemer protesteert hiertegen en vordert terugbetaling van de ingehouden bedragen.

De kantonrechter wijst de vordering van de automonteur tot terugbetaling van de studiekosten echter af. Het studiekostenbeding voldoet aan de daarvoor geldende regels en regelt dat werkgever de volledige kosten van de opleidingen van werknemer betaalt, voor zover werkgever gedurende een periode van minimaal 24 maanden zou kunnen profiteren van de kennis en ervaring die werknemer hierdoor zou opdoen.

Werknemer mocht er niet op vertrouwen dat hij de gevolgde opleidingen die hij niet heeft behaald, nooit hoefde terug te betalen aan werkgever bij een voortijdig vertrek. De werknemer heeft ook onvoldoende onderbouwd dat de gevolgde opleidingen verplicht waren en dat hij deze vanwege zijn functie niet kon weigeren. Voor zover werknemer in zijn functie van automonteur werkzaamheden uitvoerde die (ook) deel uitmaken van apk-keuringen, dan werkte hij onder de verantwoordelijkheid van de bij de werkgever werkzame apk-keurmeester. Gezien zijn functie van “eerste automonteur“ was werkgever op grond van de arbeidsovereenkomst of wettelijke bepalingen niet verplicht werknemer op te (laten) leiden tot apk-keurmeester en dus ook niet om de scholing hiervoor kosteloos aan te bieden.

Heeft u vragen hierover? Neem contact op met één van onze arbeidsrecht specialisten.